Shamisen (三味線) jest japońskim instrumentem muzycznym, jego kształt przypomina banjo, z wyjątkiem dłuższego i cieńszego gryfu. Posiada tylko trzy struny (jak wskazuje nazwa), gra w tercjach i sekstach, wydając charakterystyczny dźwięk związany z melancholią. Gra się na niego szeroką pałeczką. Jego korpus jest wykonany z drewna pokrytego skórą psa, kota lub nawet węża, chociaż dawniej. Obecnie może być pokryty specjalnym rodzajem tworzywa sztucznego. Może być rozebrany do transportu.
Pochodzący z chińskiego instrumentu shamisen pojawił się w Okinawie około XVII wieku, na południu wysp Ryukyu. Na początku był uważany za instrument klasy niższej, ponieważ był używany przez ulicznych śpiewaków. gueixas.
W ciągu czasu opracowano nowe formy tego instrumentu, zmieniając grubość korpusu, co miało wpływ na melodię, co można było lekko zaobserwować. Ten instrument był zwykle widziany razem z gejszami i w teatrach kabuki, gdzie był głównym instrumentem muzycznym w tle, a także w teatrach lalek bunraku.
Shamisen w kulturze japońskiej
Ze wzrostem popularności kabuki w epoce Edo, szamisen również stał się popularny i rozprzestrzenił się na całym obszarze Japonii, przestając być uważany za instrument tylko wśród niższej klasy społecznej. Pod koniec XVIII wieku szamisen został uznany za klasyczny instrument muzyczny. Od tego czasu stworzono klasyfikacje dla każdego stylu gry na szamisen.
Do dziś jest używany w japońskiej kulturze, chociaż do opanowania techniki gry potrzeba lat. Nawet w japońskich obrazach można zobaczyć shamisen przedstawiony w dawnych czasach, zarówno z gejszami, jak i w kabuki. kabukiści e bunrakus.
Poniżej znajduje się próbka muzyczna z tego instrumentu. Itadakimasu!
Zdjęcie wyróżnione z Motoki Morinaga.
