Znajomość dwóch lub trzech języków obcych nie jest już zaskakująca. Doskonała znajomość różnych języków jest najważniejszym kryterium wzrostu kariery w dobie globalizacji. Polyglot to ktoś, kto mówi kilka języków. Polyglot to ludzie, którzy mówią czterech lub więcej języków obcych, podczas gdy hiperpoligloty mówią więcej niż cztery. Na przykład Szwajcaria ma cztery języki urzędowe: niemiecki, francuski, włoski i romaniczny, co czyni środkową szwajcarską poliglotą.
Dokładna liczba języków obcych, które dana osoba może opanować, nie została jeszcze ustalona. Jedyne, co wiemy na pewno, jest to, że w całej historii ludzkości ludzie zawsze byli w stanie mówić w innych językach innych niż tubylczy.
Profesjonalny pisarz, który zapewnia studentom usługę „płacąc za pisemne pisanie”, sugeruje przeczytanie o słynnych poliglotach.
Budda mówił 150 języków, według legendy, podczas gdy Mahomet mówił wszystkie języki używane na Ziemi. Na przykład kardynał Giuseppe Mezzofanti mówił płynnie w sześćdziesięciu językach, pisał piosenki w ponad pięćdziesięciu językach i przetłumaczył 141 języków bez opuszczania Włoch! Prawdą jest, że Guinness World Records wspomina o najbardziej „skromnej” zdolności kardynała Mezzofanti do mówienia tylko dwudziestu sześcioosobowych języków. Kiedy zapytano kardynała, ile języków, jego zdaniem, osoba jest w stanie wiedzieć, odpowiedział: „Ile tak, jak Bóg chce”. Fiński uczeń został spalony przy ogniu, ponieważ był w stanie szybko i szybko zapamiętać różne języki, co uznano za niemożliwe bez pomocy demonicznych duchów.
Od tego czasu świat zmienił się dramatycznie. Ludzie, którzy znają wiele różnych języków, nie są już martwi. Jednak nauka nie rozwiązała jeszcze istoty fenomenu hiperpoliglota. Znajomość języków obcych była już uważana za znak wysokiego stopnia cywilizacji w czasach, które nastąpiły w średniowieczu. Na przykład Bohdan Khmelnytsky ma pięciojęzyczny arsenał językowy.
Catarina, wielka, wypowiedziała trzy inne języki poza niemieckim (jej język ojczysty) i rosyjski. Hiperpoliglotki były również powszechne wśród naukowców i pisarzy. Leo Tołstoi biegle płynnie w języku angielskim, francuskim i niemieckim, a także polskim, czeskim i włoskim. Mówił także greckie, łacińskie, tartarus, ukraińskie i kościelne słowia, a także holenderskie, tureckie, hebrajskie, bułgarskie i inne języki. Alexander Griboyedov studiował grecką i łacą jako dziecko i mówił po niemiecku, francuskim, włoskim i angielskim. W końcu nauczył się perskiego, arabskiego i tureckiego.
Johann Martin Schleyer, niemiecki naukowiec, mówił czterdzieści i języki. To mogło pozwolić mu rozwinąć Wolapück, pierwszy na świecie sztuczny język komunikacji międzynarodowej, który był poprzednikiem Esperanto. Heinrich Schliemann, wybitny archeolog, spędził wolny czas na studiowaniu różnych języków. Przez całe życie poznał o piętnastu językach jako hobby. Nie trzeba dodawać, że umiejętności językowe Schliemanna były przydatne podczas jego wykopalisk w wielu częściach świata.
Co to jest dokładnie poliglossia, czyli wielojęzyczność? Czy jest to kwestia naturalnej umiejętności, staranności i motywacji? Czy istnieje lepszy limit, do którego nikt jeszcze nie osiągnął? Według badań prawdopodobnie nie ma limitu. Dzisiaj naukowcy uważają, że każdy, kto chce i potrzebuje, może nauczyć się tyle języków, ile chcą.
Jesteśmy ograniczeni tylko własnymi pragnieniami i zwięzłością ludzkiego życia. Możemy przestudiować, ile języków pozwalają nasza energia i czas. Według badań mózg przeciętnego człowieka działa tylko z 10% jej potencjału. Oznacza to, że możemy pracować dziesięć razy szybciej i otrzymywać dziesięć razy więcej informacji. Wszystko zależy od woli, wydajności, motywacji i wytrwałości każdej osoby.
Zasadnicze pytanie nie brzmi, ile języków możemy się nauczyć, ale ile będziemy potrzebować w naszym życiu i ile pozwolimy sobie na naukę.
