ภาษาญี่ปุ่น [方言] hōgen

เช่นเดียวกับในบราซิล เรามี caipira, baiano, ภาษาถิ่นตะวันออกเฉียงเหนือ และอื่นๆ อีกมากมาย ญี่ปุ่นมีภาษาถิ่นหลายภาษา ภาษาถิ่นเหล่านี้บางครั้งยากสำหรับคนญี่ปุ่นที่จะเข้าใจ

ญี่ปุ่นมี 47 จังหวัด (รัฐ) และมีธรรมชาติเป็นภูเขา และตลอดประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น ผู้คนอาศัยอยู่อย่างแตกแยก ภูมิภาคต่างๆ ทำสงครามระหว่างกัน ดังนั้นภาษาญี่ปุ่นจึงพัฒนาควบคู่กันไปในส่วนต่างๆ ของประเทศ

สโดเล็ตโอเบสแตกต่างกันด้วยสำเสร็จของประโยคและคำคุณศัพท์ เหมือนเช่นการใช้อักษร การใช้คำ ไหนรสและในบางกรณีการออกเสียง บางอันต่างก็แตกต่างกันในพยัญชนะและสระ แม้สิ่งนี้จะน้อยมาก

ปัจจัยที่สำคัญที่สุดประการหนึ่งสำหรับความแตกต่างในวิธีการพูดคือภูมิศาสตร์ ในสถานที่ที่โดดเดี่ยวมากขึ้นเช่นเกาะพื้นที่ห่างไกลหรือยากต่อการเข้าถึงเป็นเวลานานการปรากฏตัวของผู้คนและข้อมูลจากส่วนอื่น ๆ ถูก จำกัด

ด้านล่างเรามีแผนที่ที่มีชื่อภาษาถิ่นส่วนใหญ่ที่พบในญี่ปุ่นเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การจดจำว่าในเมืองและเกาะเล็ก ๆ บางแห่งภาษาถิ่นเหล่านี้อาจแตกต่างกันเล็กน้อย

การจำแนกประเภทของภาษาญี่ปุ่น

ภาษาถิ่นตะวันออก (ฮิงาชิ นิฮงโกะ)

ภาษาถิ่นตะวันออกพบได้ในภูมิภาคคันโต โทโฮคุ และฮอกไกโด พวกเขาแบ่งปันลักษณะการออกเสียงและไวยากรณ์ทั่วไปบางอย่าง แม้ว่าจะมีรูปแบบต่างๆ ภายในกลุ่มด้วย

โทโฮคุเบน: นี่เป็นภาษาถิ่นที่โดดเด่นที่สุดในกลุ่ม เป็นที่รู้จักจากเสียงสูงต่ำ การออกเสียงสระและพยัญชนะ และการผันคำกริยาที่หลากหลาย นอกจากนี้ คำศัพท์อาจแตกต่างไปจากภาษาญี่ปุ่นทั่วไปพอสมควร

คันโตเบน: ภาษาถิ่นของภูมิภาคคันโตซึ่งเป็นที่ตั้งของโตเกียวนั้นใกล้เคียงกับภาษาญี่ปุ่นมาตรฐานมากกว่า อย่างไรก็ตาม เสียงสระและการออกเสียงของพยัญชนะก็ยังมีความแตกต่างอยู่บ้าง

ภาษาถิ่นตะวันตก (นิชิ นิฮงโกะ)

ภาษาถิ่นตะวันตกพบได้ในภูมิภาคชูโกกุ ชิโกกุ และคิวชู พวกเขามีลักษณะที่แตกต่างกันในการออกเสียงของพยัญชนะและสระ การผันคำกริยาและการสร้างคำ

ชูโกคุเบน: โดยเทศน์ตัวนี้ถูกพูดในพื้นที่ของ Chūgoku และมีความแตกต่างในการผันกริยาและการสร้างคำเมื่อเปรียบเทียบกับภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน

ชิโกกุเบน: ภาษาถิ่นของเกาะชิโกกุมีลักษณะเฉพาะของตนเอง เช่น การผันวรรณยุกต์และการใช้คำกริยาไวยากรณ์

คิวชูเบน: ภาษาถิ่นนี้พูดบนเกาะคิวชู มีการออกเสียงพยัญชนะและสระที่แตกต่างกัน และความแตกต่างในการผันคำกริยา

ฮากาตะเบน – ภาษาถิ่นที่ใช้พูดในเมืองฟุกุโอกะ เดิมชื่อฮากาตะ ตั้งอยู่บนเกาะคิวชู

เราขอแนะนำให้อ่าน: ภาษาถิ่นฟุกุโอกะ – Hakata Ben

ภาษาถิ่นกลางตะวันออก (จูบุ นิฮงโก)

ภาษาถิ่นตะวันออกกลางพบได้ในภูมิภาคจูบุ ซึ่งครอบคลุมหลายจังหวัด เช่น นากาโนะ นีงาตะ และกิฟุ คุณสมบัติหลัก ได้แก่ :

Entonação distinta: ภาษาถิ่นทางกลางทางทิศมีการส่วนเสียงที่แตกต่างจากภาษาญี่ปุ่นมาตรฐานค่ะ.

การใช้คำทางไวแบบต่าง ๆ ของภาษาวรรณคดี: พูดภาษากลุ่มส่วนนี้อาจใช้คำทางไวต่างจากที่พบในภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน

ภาษาถิ่นกลางตะวันตก (คันไซ นิฮงโก)

ภาษาถิ่นตะวันตกกลางใช้พูดในภูมิภาคคันไซ รวมถึงเมืองต่างๆ เช่น โอซากะ เกียวโต และนารา คุณสมบัติเด่นบางประการคือ:

• น้ำเสียงที่ไพเราะ: ทำแบบทิ้ง โดยเฉพาะในเรื่องของเสียงไรท์ ที่ทำให้เห็นว่าพวกแกมีบางอย่างที่ต่างจากคนอื่นในฝั่งญี่ปุ่นที่พูดเอาไว้ ก็ได้สามารถสร้างความรู้สึกให้กับผู้ฟังที่ดีขึ้น และ appear more friendly and approachable.
• ความแตกต่างของการผันคำกริยาและการสร้างคำ: โดยเทศน์ของคันไซมีความแตกต่างในการผันกริยาและการสร้างคำเมื่อเทียบกับภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน
• การใช้อนุภาคทางไวยากรณ์: ผู้พูดภาษาถิ่นเหล่านี้อาจใช้อนุภาคทางไวยากรณ์ที่แตกต่างกัน เช่น การแทนที่อนุภาค "ね" ด้วย "や" หรือ "な" ในคันไซเบ็น

ต่อไปนี้คือตัวอย่างบางส่วนของภาษาถิ่น West Central:

Kansai-ben (โอซาก้า-เบน): เป็นหนึ่งในภาษาถิ่นที่เป็นที่รู้จักและชื่นชอบมากที่สุดในญี่ปุ่น ผู้พูดคันไซเบ็นมักเกี่ยวข้องกับอารมณ์ขันและความเป็นมิตร คำและสำนวนทั่วไปบางคำ ได้แก่ "おおきに" (อุกินิ) ซึ่งแปลว่า "ขอบคุณ" และ "なんでやねん" (นันเดยาเนน) ซึ่งใช้แสดงความประหลาดใจหรือไม่พอใจ

เกียวโตเบน: ภาษาถิ่นของเกียวโตถือว่าสละสลวยและสละสลวย ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล คำและสำนวนทั่วไปบางคำ ได้แก่ "おあずけ" (oazuke) ซึ่งแปลว่า "โปรดรอสักครู่" และ "はんなり" (hannari) ซึ่งเป็นคำคุณศัพท์ที่อธิบายบางสิ่งที่สละสลวยและสง่างาม

นาราเบน: ภาษาถิ่นนารามีลักษณะร่วมกับภาษาคันไซอื่น ๆ แต่ก็มีลักษณะเฉพาะของตัวเองเช่นกัน ตัวอย่างเช่น "ありがとう" (arigatou) ซึ่งแปลว่า "ขอบคุณ" ในภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน มักออกเสียงเป็น "ありがとん" (arigaton) ในภาษา Nara-ben

เราขอแนะนำให้อ่าน: ภาษาเกียวโตและโอซาก้า – คันไซเบ็น

ภาษาญี่ปุ่นอีกหมวดหนึ่ง

ด้านล่างนี้คือการแสดงแบ่งประเภททางภูมิศาสตร์ของภาษาในญี่ปุ่นในรูปแบบอื่น:

1. คิวชู:
   • Satsugū
   • ฮิจิคุ
   • โฮนิจิ
2. ทางทิศตะวันตก:
   • Chūgoku
   • อุมปาคุ
   • ชิโกกุ
3. คันไซ
4. โฮคุริคุ
5. ตะวันออก:
   • Tōkai-Tosan
   • คันโต
   • ภายในHokkaidō
6. โทโฮคุ
7. ชายฝั่งฮอกไกโด
8. ฮาจิโจ (เกาะฮาจิโจ)

สำเนียงภาษาญี่ปุ่นที่โดดเด่นและลักษณะของมัน

เรามาอธิบายข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับภาษาของญี่ปุ่นบางแผ่นดีกัน:

คันไซเบน

Kansai-ben ซึ่งพูดในภูมิภาคคันไซ เป็นหนึ่งในภาษาถิ่นที่รู้จักกันดีที่สุดในญี่ปุ่น โทนเสียงที่ไพเราะและการออกเสียงที่โดดเด่นมีส่วนทำให้ผู้พูดเป็นมิตรและแสดงออกอย่างชัดเจน

โทโฮคุเบน

ภาษาถิ่นนี้พูดในภูมิภาคโทโฮคุ เป็นที่รู้จักจากเสียงสูงต่ำและการออกเสียงสระและพยัญชนะ ตัวอย่างของความแตกต่างของคำศัพท์คือคำว่า "おもろい" ซึ่งแปลว่า "น่าสนใจ" ในภาษาโทโฮะกุเบน ซึ่งตรงกันข้ามกับ "おもしろい" ในภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน

ภาษาถิ่นโอกินาว่า

ภาษาถิ่นของโอกินาว่าถือเป็นภาษาที่แยกจากกันโดยนักภาษาศาสตร์บางคน เนื่องจากมีความแตกต่างอย่างมากจากภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน โอกินาวามีประวัติศาสตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ในฐานะอาณาจักรริวกิวก่อนที่จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของญี่ปุ่น ซึ่งมีส่วนในการพัฒนาภาษาถิ่นและวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน

Tsugaru-ben และ Yamanote

ภาษาถิ่น Tsugaru-ben ซึ่งพูดในจังหวัดอาโอโมริ เป็นที่ทราบกันดีว่ายากต่อการเข้าใจแม้แต่เจ้าของภาษาชาวญี่ปุ่นจากภูมิภาคอื่น นี่เป็นเพราะการออกเสียงและน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ รวมถึงการใช้คำศัพท์และไวยากรณ์ที่แตกต่างจากภาษาญี่ปุ่นมาตรฐานอย่างมาก

ภาษายามาโนเตะซึ่งเป็นภาษาที่แตกต่างจากภาษาคันโต ถูกพูดโดยซามูไรและชนชั้นสูงในช่วงสมัยเอโดะ (ค.ศ. 1603-1868) ภาษาถิ่นนี้มีอิทธิพลต่อการพัฒนาภาษาญี่ปุ่นมาตรฐานยุคใหม่

ความสำคัญของภาษาถิ่นในญี่ปุ่น

ภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาท้องถิ่นที่หลากหลาย ซึ่งสะท้อนถึงความหลากหลายทางวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของภูมิภาคต่างๆ ของญี่ปุ่น แต่ละภาษามีลักษณะเฉพาะและโดดเด่น เช่น การออกเสียง คำศัพท์ และไวยากรณ์ ซึ่งได้รับอิทธิพลอย่างลึกซึ้งจากภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมท้องถิ่น ความหลากหลายทางภาษานี้มีบทบาทสำคัญในการสร้างเอกลักษณ์และมรดกทางวัฒนธรรมของภูมิภาคญี่ปุ่น

ผลกระทบต่อวัฒนธรรมญี่ปุ่น

ภาษาถิ่นของญี่ปุ่นยังมีอิทธิพลต่อวัฒนธรรมสมัยนิยม เช่น อารมณ์ขันและดนตรี นักแสดงตลกที่มีชื่อเสียงหลายคนในญี่ปุ่นมาจากภูมิภาคคันไซและรวมเอาสำเนียงคันไซเบนเข้ากับการแสดงของพวกเขา นอกจากนี้ เพลงดั้งเดิมและเพลงสมัยใหม่ในภาษาท้องถิ่นยังเป็นที่นิยมทั่วประเทศอีกด้วย

รัฐบาลญี่ปุ่นและองค์กรด้านวัฒนธรรมได้พยายามอนุรักษ์และส่งเสริมภาษาถิ่น โดยตระหนักถึงความสำคัญต่อเอกลักษณ์และมรดกทางวัฒนธรรม ซึ่งรวมถึงการบันทึกภาษาถิ่นที่ใกล้สูญพันธุ์และการส่งเสริมการสอนและการใช้ภาษาถิ่นในชุมชนท้องถิ่น

คำและสำนวนบางคำจากภาษาถิ่นได้รับความนิยมไปทั่วญี่ปุ่น และรวมเข้าไว้ในภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน เช่น "めんどくさい" (เมนโดคุไซ) แปลว่า "น่าเบื่อ" หรือ "ลำบาก" ซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากภาษาถิ่นคันไซ

อนาคตของภาษาญี่ปุ่น [方言] hōgen

ในญี่ปุ่นสมัยใหม่ ภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน (標準語, Hyōjungo) ถูกใช้อย่างแพร่หลายในด้านการศึกษา สื่อ และการสื่อสารในภูมิภาคต่างๆ ของประเทศ

อย่างไรก็ตาม ภาษาถิ่นยังคงมีบทบาทสำคัญในชีวิตประจำวันของชาวญี่ปุ่นจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบทและชุมชนเก่าแก่ ภาษาถิ่นเหล่านี้มีคุณค่าในฐานะส่วนหนึ่งของเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมและประเพณีท้องถิ่น

นอกจากนี้ ภาษาถิ่นของญี่ปุ่นยังมีอิทธิพลและเสริมสร้างวัฒนธรรมสมัยนิยมของประเทศ เช่น ดนตรี วรรณกรรม และอารมณ์ขัน ศิลปิน นักเขียน และนักแสดงตลกหลายคนได้รวมเอาภาษาถิ่นของภูมิภาคไว้ในผลงานของพวกเขา ซึ่งแสดงถึงความมีชีวิตชีวาและความหลากหลายของภาษาญี่ปุ่น

ความท้าทายและความพยายามในการอนุรักษ์

ด้วยกระแสโลกาภิวัตน์ที่เพิ่มขึ้นและการครอบงำของภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน ทำให้ภาษาท้องถิ่นหลายภาษาตกอยู่ในอันตรายที่จะสูญหายไป โดยเฉพาะภาษาถิ่นที่พูดกันในชุมชนเล็กๆ เพื่อรักษาภาษาถิ่นเหล่านี้และมรดกทางวัฒนธรรมของพวกเขา มีการริเริ่มหลายอย่างในญี่ปุ่น

รัฐบาลและองค์กรด้านวัฒนธรรมทำงานเพื่อจัดทำเอกสารและส่งเสริมภาษาถิ่นที่ใกล้สูญพันธุ์ ทำการวิจัยทางภาษาและจัดหาทรัพยากรทางการศึกษา นอกจากนี้ยังมีเทศกาลและกิจกรรมทางวัฒนธรรมที่เฉลิมฉลองภาษาท้องถิ่นและประเพณีของพวกเขาในส่วนต่างๆ ของประเทศอีกด้วย

บทความยังอยู่กลางเส้น แต่เราขอแนะนำให้คุณอ่านด้วย:

วิดีโอของภาษาญี่ปุ่น

ด้วยวิดีโอด้านล่าง คุณสามารถเรียนรู้ถึงภาษาถิ่นญี่ปุ่นและสังเกตความแตกต่างของมันได้